Zoals bij alle kerken lag de begraafplaats indertijd rond de kerk. Men sprak dan ook van het kerk-hof. De gemeente Voeren heeft ervoor gekozen dit oude kerkhof niet meer te gebruiken voor begravingen en te vergroenen. Het kerkhof wordt zo aan de tand des tijds overgelaten …
Als u rondwandelt op dit kerkhof, moet u zeker eens tot achter de kerk lopen, daar heeft u een prachtig zicht op de hoge ligging van deze kerk, maar ook op de samenvloeiing van Veurs en Voer, die u verderop tussen de bomen kan opmerken.
Op het kerkhof zelf zal u talrijke oude grafstenen ontdekken, de ene al sierlijker als de andere, maar ook heel eenvoudige ijzeren grafkruizen. Twee rijen indrukwekkende, stenen grafmonumenten flankeren het toegangspad naar de ingang van de kerk. Verschillende daarvan dateren uit de 16de en 17de eeuw. Sommige opschriften zijn nog leesbaar. We mogen niet vergeten te vermelden dat links van de ingang van de kerk een grafkapel is gebouwd ter ere van pastoor Veltmans, een gekende verdediger van het Vlaamse karakter van Voeren.
En tot slot nog dit: in de hoek van het kerkhof, naast de tweede kleinere ingang, liggen enkele soldaten begraven. Het is de bemanning van Wellington-bommenwerper R1524 OJ-P van de Royal Air Force, van 149 Squadron.
In de late avond van 5 augustus 1941, om 22u11, was de Wellington van Mildenhall opgestegen voor een raid op Mannheim.
Enkele Duitse nachtjagers van het 1.Staffel startten op Sint-Truiden de motoren en klommen de Limburgse hemel in. Om drie minuten na middernacht scoorden zij een eerste overwinning, de Wellington van het 149ste "East India" Squadron stortte als eerste slachtoffer van de nachtjagers neer te Sint-Martens-Voeren op het gehucht "De Plank"'.
De zes inzittenden stierven in de vlammen. Een gedeelte van de stoffelijke resten kon slechts geborgen worden, voor de Duitsers bleek de identificatie onmogelijk. De zes gesneuvelde bemanningsleden werden onder massale belangstelling later begraven op dit kerkhof.